Can you fix the broken?

Alyssa had de kap van haar jas om haar hoofd geslagen voordat ze de stadspoorten door ging. Het had de hele dag al geregend, Hyde was dan ook doorweekt en verkleumd door de kou. Ze veegde haar natte haren uit haar gezicht. Ze had haar rode haren in een rommelige vlecht geknoopt en hield zich schuil onder de kap toen ze langs de stadswachters liep. Ze had geen behoefde aan moeilijke vragen of andere moeilijkheden. Ze hoopte maar dat ze niet herkend zou worden. Ze liep verder door de straten, wilde aan niemand de weg vragen omdat ze niet herkend wilde worden. Zo nu en dan probeerde ze een nieuwe straat uit net zo lang totdat ze bij een groot plein uit kwam. Er was haar vertelt dat ze bij het grote plein de tweede straat moest nemen. Dan zou je de het derde huis vinden die het huis was van Valentino da Vinci. Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Alyssa. Ze keek even om zich heen zodat ze geen mensen om ver zou lopen. Daarna ging ze zo snel mogelijk naar de over kant om de straat in te gaan waar Valentino da Vinci woonde. Bijna onzichtbaar ging ze op in de mensen en kwam ze aan de overkant weer tussen de mensen vandaan. Eenmaal voor zijn huis stopte ze. Ze had haar hand omhoog gedaan om aan te kloppen aan de deur. Maar ze twijfelde kort. Waarom Alyssa deze plaats kwam bezoeken? Haar verscholen dolk was stuk gegaan. Het mechanisme werkte niet meer, waarschijnlijk had ze het tijdens het vechten met de wachters van de vorige stad een te harde klap gegeven met de dolk en is er iets stuk aan gegaan. Ze had de dolk voorzichtig weer in de kleine schede weten te krijgen zonder haar vingers open te halen. Daarna had ze hem afgedaan en in een doek gewikkeld om mee te nemen. Ze voelde zich kaal zonder de verscholen dolk en was dan ook zeer op haar hoede. Ze was snel en lenig, maar geen uitstekende vechtster. Haar verscholen dolk was een truc die ze uit kon halen als ze in het nauw gedreven was door een wachter. Nu was ze dan ook heel voorzichtig, ze wilde geen aandacht op zich vestigen en in gevaar lopen dat ze misschien gedood zou worden door een wachter. Ze hoorde hun zware voetstappen overal. Ze waren niet zo lichtvoetig als dat het meisje was. Het irriteerde haar nogal, deels omdat ze teveel van de Templars heeft gezien wat ze wilde. Maar ook omdat ze het dom vond, het was voor Assassins bijna een makkie om ze te doden. Ze schudden zachtjes haar hoofd en probeerde haar gedachten weer te krijgen waar ze moesten zijn. Valentino da Vinci. Eigenlijk was hij haar laatste hoop. Haar knokkels raakte het hout van de deur. De ijzige regen viel op haar handen terwijl het harde geluid van haar kloppen hol tegen de deur klonk. Nu was het alleen maar hopen dat hij ook thuis was. Na nog geen gehoor te hebben klopte ze nogmaals op de deur.

Terwijl zijn laatste benodigdheden in een kist werden gestoken betaalde hij zoals het hoort. Een glimlach kwam even op zijn gezicht toen de kist aan hem werd overhandigd. Veel zat er niet in, enkel een brood, vlees en wat groenten en fruit. Hij was ook maar een mens, en ook hij moest eten. Valentino begon weer aan zijn weg naar huis. Normaal gezien had hij alles wat hij nodig had gekocht. Als hij dan toch iets vergeten was dan kon hij altijd later terug gaan. Het was niet dat hij zo ver woonde van de markt. Toen hij enkele wachters voorbij kwam keek hij opzij toen hij voelde hoe hun blikken op hem gericht waren. Het zou hem niet verbazen dat sommige van hen hem kende. Daarbij was het ook niet zo slim om met het assassins teken rond je nek te lopen. Het was een ketting die hij haast altijd droeg. Hij had hem gekregen van een goede vriend van hem. Die vriend was een Assassin geweest en voor die op een missie ging had hij de ketting aan Valentino gegeven om hem later weer op te komen halen. Jammer genoeg had de man het nooit gehaald. De Tempeliers hadden hem te pakken gekregen en hem meteen gedood. Als teken van respect had de man dan besloten om de ketting te blijven dragen. Een frons verscheen op de man zijn gezicht toen hij iemand bij zijn deur zag staan. Even keek hij kort om zich heen voor hij op de persoon afstapte. Door de kap die de persoon op zijn hoofd had kon hij niet uitmaken of het een man of een vrouw was. Of de persoon jong en juist oud was. Hij bleef gewoon achter haar staan en zonder haar echt te waarschuwen begon hij te praten. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ Vroeg hij beleeft. Ergens had hij wel een vermoede waarom dat de persoon hier was. Bijna iedereen kwam hier altijd om hetzelfde te vragen. Niet dat hij het erg vond. In tegendeel zelfs, hij vond het geweldig dat hij iets nuttigs kon doen, ook al kon hij zichzelf er mee in gevaar brengen. Hij verplaatste de doos naar één arm, wat nog net lukte doordat de doos niet zo groot was. Ze konden nog lang buiten blijven staan, en met dit weer zat hij toch veel liever binnen. Hij wachten dan ook niet op antwoord. Het antwoord ging nog wel komen. Met zijn nu vrije hand duwde hij de persoon zachtjes opzij zodat hij bij zijn deur kon. Vervolgens haalde hij uit zijn broek zak een simpele sleutel en opende hij de deur. ‘Je kan binnen komen als je wilt.’ Valentino draaide zich om naar de persoon en hij keek haar aan. Op het eerste zicht zag ze er niet uit als een bedreiging, dus het kon vast geen kwaad om haar binnen te vragen. Natuurlijk kon schijn bedriegen en als ze hier toch met slechte bedoeling was, dan had hij pech. Het was zijn verantwoordelijkheid nu. Daarbij was het ook wel zo beleefd om iemand binnen te vragen. Zelf ging hij naar binnen en liep naar de dichtstbijzijnde tafel. Enkele papieren schoof hij aan de kant om vervolgens de doos daar neer te zetten. Sommige papieren kwamen op de grond terecht maar hij deed de moeiten niet om ze op te rapen. Al lang geleden had hij het opgegeven om alles netjes te houden. Het lukte hem toch niet. Sommige zaken hadden natuurlijk hun eigen plaats. De belangrijke dingen waren dan ook netjes opgeborgen, maar het meeste lag hier en daar verspreid. Hij had al vaker moeten aanhoren dat hij een sloddervos was, en dat je zo niet kon leven, maar hij schonk daar altijd weinig aandacht aan. Hij was degene die hier moest leven en werken en als hij zo wou leven dan leefde hij zo. Valentino keek terug naar het meisje en leunde tegen de tafel aan. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen en keek zijn gast met een rustige blik in zijn ogen aan.

Het duurde volgens Alyssa allemaal nog al lang. Nadat ze de tweede keer geklopt had stond ze wat ongemakkelijk voor de deur. Ze keek om zich heen of mensen haar niet toevallig herkende. Ze had voor een derde keer op de deur geklopt en nog steeds kwam er geen gehoor van de andere kant van de deur. Misschien sliep hij nog? Dat Valentino aan iets groots heeft gewerkt en nu nog steeds sliep omdat hij tot laat in de nacht er mee bezig is geweest. Alyssa betwijfelde het. Het leek haar geen man die tot laat in de nacht zou door werken. Of misschien was hij nu bezig met iets en wilde hij niet gestoord worden. Wat ongemakkelijk verschoof ze haar gewicht op de bal van haar voet en daarna haar gewicht op haar hielen. Ze wilde net weg lopen totdat een stem haar liet opschrikken. Aan haar lichaam was niets te zien, maar haar hart maakte wel even een extra slag van schrik. Ze draaide zich om naar de persoon die vroeg of hij haar ergens mee kon helpen. Ze bekeek hem van top tot teen. Was dit Valentino? Hij was veel jonger dan Alyssa dacht. Daarnaast was hij ook veel knapper dan Alyssa zich had voorgesteld. Ergens in haar gedachten had ze een oude man voorgesteld die rimpels had en oud en wijs was. Zo iemand die zei dat je nog veel moest leren van de wereld. Maar Valentino was misschien een paar jaar ouder dan dat Alyssa was. Ze fronste lichtjes haar wenkbrauwen, maar ontspande direct haar gezicht toen ze het teken zag van de Assassins om zijn nek. Ze vroeg zich af waarom hij daar mee liep. Het was niet een teken dat nou echt veilig was om aan je nek te hangen. Zeker niet als hij zo opzichtig is als die van Valentino. Wilde hij juist gezien worden als iemand die Assassins hielp? Alyssa betwijfelde dat, meestal werd dat meer in het geheim gedaan dan echt in het openbaar. Ze had een paar stappen achteruit gezet zodat Valentino de deur open kon doen.
"Ik neem aan dat u Valentino da Vinci bent?" Vroeg Alyssa toch maar voor de zekerheid aan Valentino. Haar stem klonk helder en liefdevol, maar het scherpen randje liet merken dat ze een speels karakter in zich hand. Toen hij vroeg of Alyssa binnen wilde komen twijfelde ze kort. Ze keek even om zich heen over de straat. En toen ze dacht dat het veilig was ging ze naar binnen en sloot de deur snel achter haar dicht. Ze keek even om zich heen en wist niet zo goed hoe ze de kamer moest beschrijven. Vooral rommelig, overal lagen wel papieren of papier rollen. Alyssa zou zelf helemaal gek worden in deze troep. Ze was nog even stil en bedacht zich ineens waarom ze hier was. Ze nam even diep adem en haalde de kap van haar hoofd. Haar rode vlecht viel over haar schouder en een schattig meisjes gezicht kwam onder die kap vandaan. Nu was ook de halsketting van Alyssa zichtbaar die ze droeg. Het was dezelfde Assassin teken als die van Valentino, maar deze was veel kleiner.
"Sorry dat ik u stoor, ik ben Hyde. Assassin en ik ben hier om uw hulp te vragen." Dit was genoeg informatie, meer wilde ze niet geven. Sowieso vertelde ze nooit haar echte naam en haar achternaam. Veelste gevaarlijk, zeker met de achtergrond van haar vader en haar broers die Templars was. Alyssa haalde onder haar jas een lap stof vandaan waar ze haar verborgen mes in had gewikkeld. Ze legde die op de tafel neer en begon hem uit de lap stof te wikkelen.
"Ik hoopte dat u me zou kunnen helpen. Ik heb niet veel geld, maar ik hoopte dat u deze voor het kleine beetje geld zou willen repareren." Alyssa keek weer op van de kapotte dolk naar Valentino. Ze moest toegeven dat ze hem toch wel erg knap vond. Maar die gedachten zetten ze al snel naast zich neer. Ze moest zich concentreren, ze wilde maar als te graag dat haar verborgen mes gerepareerd zou worden, zodat ze weer veilig over straat kon.

Toen dat hij de persoon die voor zijn deur had aangesproken was die meteen omgedraaid. Door de kap die dat ze op had was het niet goed te zien, maar hij was er bijna zeker van dat hij nu werd bekeken. Niet dat er iets verkeerds mee was. Valentino had zelf graag gehad dat hij hetzelfde kon doen. Hij wou graag weten tegen wie hij sprak maar zo ging het vaak. Hij sprak wel vaker tegen iemand zonder dat hij het gezicht kon zien, en keer op keer ergerde hij zich er wat aan, maar hij had er wrede mee genomen. Hij snapte waarom dat ze het deden, het was nu eenmaal iets dat erbij hoorde. Als Assassin moest je zo min mogelijk opvallen, maar soms twijfelde hij of dat een kap wel de beste manier was. De persoon keek naar de ketting die hij rond zijn nek had hangen, en zelf keek hij er ook even naar, voor hij die vast nam en weg stak onder zijn jas. ‘Gekregen van een vriend.’ Verklaarde hij simpel. Hij wist al de risico’s van zijn werk maar al te goed. Er kon zoveel verkeerd gaan en je kon er zoveel mee verliezen. Toen hij vrienden werd met de Assassin wist hij dat het kon zijn dat zijn vriend vroeg of laat zou sterven, en daar had hij vrede mee genomen. Toch had hij al die tijd gehoopt dat die dag nooit zou komen. Dat zijn vriend een normale natuurlijke dood zou sterven maar dat was niet het geval. Toen Valentino het nieuws te horen kreeg was hij er een hele periode niet goed van geweest, maar er was toen niemand geweest die het hem kwalijk had genomen. Een hele tijd hadden zijn projecten toen stil gelegen, en hij was zelfs aan het overwegen om gewoon te stoppen. Uiteindelijk was hij blij dat hij niet gestopt was. Het was een moeilijke periode geweest maar hij had hem weten te doorstaan. Terwijl dat hij de deur opende had hij even zijn ogen gesloten en de brok in zijn keel doorgeslikt. Het was nog steeds niet de leukste gedachten, of de makkelijkste, en dat ging het ook nooit zijn. Toen ze vroeg of hij echt Valentino was keek hij haar aan. ‘Dat ben ik inderdaad.’ Zei hij met een glimlach en een knikje. Het had heel even geduurd maar uiteindelijk was ze ook naar binnen gekomen en hij hoorde hoe de deur snel nadien dicht werd getrokken. Toen dat ze de kap van haar hoofd haalde bekeek hij haar even snel. Het was iets dat bijna automatisch gebeurde. Bij het zien van haar gezicht trok hij zijn wenkbrauwen op. Ze was jong. Als hij haar zou zijn tegengekomen op straat zou hij nooit verwacht hebben dat ze een Assassin was. Zelfs nu was het voor hem moeilijk om te geloven, maar hij ging er geen vragen bij stellen. Hij wist dat je niemand moest onderschatten, of overschatten. ‘Nee hoor, je stoort helemaal niet. Heb toch niet echt iets te doen op dit moment.’  Toen dat Hyde de lappen stof van het mes haalde stond Valentino weer recht en ging naar haar toe. Naast haar blijf hij staan, zijn blik gericht op het wapen. Helpen moest zeker wel lukken. Hij nam de dolk vast en draaide die rond zodat hij precies kon zien wat er aan kapot was en wat hij eraan kon doen. Ja, het moest hem zeker wel lukken om het te maken, het was niet eens veel werk als je het hem vroeg. ‘Dat moet wel lukken.’ Ondertussen was hij het wapen nog steeds aan het bestuderen. Het ging niet eens veel tijd kosten. Zijn blik richten hij weer op Hyde, het wapen bleef hij vast houden. ‘Ik doe het voor 50.’ Als het te veel was voor haar kon hij het nog altijd verlagen. Het was nu niet dat hij werkte om rijk te worden. Hij deed dit om te helpen, en ook degene die niet veel bezaten moesten bij hem te recht kunnen komen. Als het echt moest kon het soms zelfs zijn dat hij het gratis deed, maar dat was meer voor degene die hij kende. Voor de personen die hij echt vertrouwde. ‘Of is dat te veel?’ Uiteindelijk legde hij het wapen dan ook weer neer.

Valentino had blijkbaar gemerkt dat Alyssa naar het Assassins teken om zijn nek had gestaard. Hij vertelde dan ook meteen dat hij die gekregen had van een vriend. Alyssa voelde haar wangen licht rood worden, ze had geleerd van haar moeder dat het niet netjes was om iemand lang aan te kijken of te bekijken. Ze wist dan ook dat het niet netjes was, maar in sommige situaties kon ze niet anders dan iemand heel lang aan kijken. Gelukkig maar dat Valentino dat niet kon zien door de kap die om haar hoofd droeg. Toen hij bevestigde dat hij Valentino was verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht. Ze had gelukkig de juiste persoon gevonden, dus haar verborgen mes kon zo snel mogelijk weer gemaakt worden. Ze volgde de man naar binnen, had de deur dicht gedaan en had haar kap van haar hoofd gehaald. Ze had hem verteld wat ze hier kwam doen en legde uit dat ze niet veel geld had. Ze keek even naar Valentino die naar haar kapotte mes keek, ze was normaal heel voorzichtig met haar wapens. Maar die ene keer ging het fout en brak hij af. Zonde als je het Alyssa vroeg, normaal gesproken hadden de wachters niet eens door dat ze langs geweest was. Dat was haar grote voordeel, ze was klein en snel. Als ze dan iemand moest vermoorden dan deed ze dat met haar verborgen mes. Niemand zou achter het meisje verwachten dat ze een assassin was. Zo kon ze gemakkelijk haar contracten vervullen en geld verdienen op een snelle manier. Maar omdat haar mes gebroken was kon ze ook geen geld verdienen. Ze durfde het risico niet te lopen dat ze gesnapt zouden worden met een dolk in haar handen of een zwaard. Een van de wapens die ze wel bij zich had, maar bijna nooit gebruikte. Valentino had gezegd dat hij het mes kon maken en had ook zijn prijs genoemd. 50 was een redelijke prijs voor het maken van haar mes. Maar jammer genoeg had ze niet meer dan 30 bij haar. Ze kon de 30 geven en dan later de 20 nog geven. Maar of Valentino daar genoegen mee zou nemen was de vraag. ‘Of is dat te veel?’ Alyssa schudden lichtjes haar hoofd.
"IK vind het een eerlijke prijs, alleen heb ik het op het moment niet. Ik heb maar 30, maar ik wil die laatste 20 altijd nog aan je geven als ik weer vollop aan het werk ben. Dan verdien ik genoeg om het resterende bedrag aan je te geven." Ze was niet als haar vader die alles wou voor een goedkopere prijs, of wilde dat de armere mensen er onder zouden lijden. Al wist ze niet of Valentino rijk of arm was.
Ze maakte het buideltje dat aan haar riem vast zat los en legde het op tafel. Het was precies 30, ze had zuinig aan moeten doen met haar geld. De laatste keer had ze van haar opdrachtgever 150 gekregen nu had ze daar nog 30 van over. Gelukkig had ze een heleboel eten in het bos gevonden en haar kleren zelf gerepareerd. Dat scheelde een heleboel, ook al was het een heleboel werk het scheelde haar een hoop geld.

Toen dat hij het wapen beter kon bekijken merkte hij meteen dat het veel gebruikt werd. Dat was gewoon te zien aan het lemmet. Hier en daar zaten er al krassen op en waren er wat beschadigingen te zien. Het was ergens wel te begrijpen dat je zo’n wapen vaak gebruikte. Het was handig en snel en bijna niemand zou het zien. Dat was het handige aan een verborgen mes. Valentino had er al over nagedacht om er zelf ook één te maken voor zichzelf, gewoon als bescherming. Je weet maar nooit wanneer het eens van pas zou kunnen komen. Toch deed hij het niet. Zelfs als hij het had zou hij het toch niet kunnen. Hij was niet gemaakt om mensen te doden. Moest hij iemand doden zou hij het zich nooit kunnen vergeven. Dat werk liet hij liever over aan zij die erin gespecialiseerd waren; de Assassins. Toen dat hij de schade bekeken had, had hij er meteen een prijs op kunnen plakken. Voor de zekerheid had hij gevraagd of ze het kon betalen, en dat was duidelijk niet het geval. Ongemakkelijk keek hij naar het geld dat aan hem gegeven werd. Zijn blik bleef gericht op het geld dat op de tafel lag. Eigenlijk zou hij het aan moeten nemen maar iets hield hem gewoon tegen. Die 30 was het laatste dat ze nog had. Als hij het aan zou nemen dat had ze op het moment niet. Het geld schoof hij terug naar haar. ‘Hou maar bij. Voor deze keer doe ik het wel voor niets.’ Hij kon gewoon niet alles gaan afnemen. Daarbij was ze ook nog eens jonger dan hij zelf was, dat was wel te merken. Misschien dat ze juist twintig was, of jonger. Ook was ze een meisje. Hij wist dat hij daarom niet meer met haar moest inzitten maar het was gewoon iets dat je deed. Je zag vrouwen nu eenmaal als een iets zwakker wezen. Niet kwa kracht, maar je ging sowieso sneller een uitzondering voor hen maken. In ieder geval was dat bij Valentino het geval. ‘Het is niet heel veel werk, dus je kan gerust wachten.’ Met het wapen in zijn handen wandelde hij een andere kamer is om het daar neer te leggen. Eén van de schuiven deed hij open om er gereedschap uit te halen en het ernaast neer te leggen. ‘Raak wel niets aan. We willen niet dat er iets kapot gaat of dat ik iets kwijt speel.’ Zei hij terwijl dat hij de andere kamer weer in ging en even een blik op Hyde richten. Het moest van gek klinken. Het was hier zo rommelig dat het haast niet anders kon dan dat hij van alles kwijt raakte. Enkel had hij tot hiertoe geluk gehad. Iedere keer als hij iets zocht had hij het terug gevonden, hoe onmogelijk het ook moge klinken. Valentino liep regelrecht naar een kast om daar in te rommelen. Hij moest toegeven dat hij soms zelf niet begrepen hoe hij in deze rommel kon blijven leven, maar toch zette het hem niet tot opruimen. ‘Ha, hier heb je het. Precies wat ik nodig heb.’ Zei hij toen hij een glanzend lemmet boven haalde. ‘Ik hoop dat je het niet erg vind als ik meteen het mes ook verander.’ Zonder op antwoord te wachten wandelde hij de andere kamer weer in. Een stoel schoof hij naar de tafel met het wapen en daar zette hij zich neer.

‘Hou maar bij. Voor deze keer doe ik het wel voor niets.’ Alyssa keek Valentino kort vragend aan. Wist hij zeker dat hij niet het geld wilde hebben. Alyssa wilde niet gekleineerd worden omdat ze een vrouw was, maar ze wist ook dat ze nu daarover niet kon gaan klagen en alleen maar blij mocht zijn dat ze het geld mocht houden. Toch voelde ze zich opgelaten omdat hij het voor niets deed. Misschien als hij echt geweldig werk afleverde dat ze hem als nog een aantal muntstukken zou geven.
"Dank u wel." Zei Alyssa en ze boog haar hoofd voor de jongen als een dankbaar gebaar. Ze pakte het buideltje met geld weer van de tafel en bond die weer vast aan haar riem. Toen hij weer stevig vast gebonden zat keek ze weer op naar Valentino die de verborgen mes in zijn handen had. ‘Het is niet heel veel werk, dus je kan gerust wachten.’ Alyssa knikte en ze volgde hem even kort naar de andere kamer. Ze bleef in de deurpost staan en keek toe hoe hij van alles er bij pakte. ‘Raak wel niets aan. We willen niet dat er iets kapot gaat of dat ik iets kwijt speel.’ Alyssa keek om haar heen, ze durfde niet eens iets aan te raken omdat ze bang was dat ze iets zou stuk maken. Ze had haar handen achter haar rug geplaatst en ging op haar tenen staan om te kunnen zien wat Valentino allemaal met het mes deed. Hij leek bijna wel een dokter, maar dan in gereedschappen. Ze grinnikte zachtjes bij de gedachten en ging daarna weer recht op haar voeten staan. ‘Ha, hier heb je het. Precies wat ik nodig heb.’ Nieuwsgierig keek ze naar Valentino die een glanzend lemmet uit de kast had gehaald. Alyssa vond hem echt prachtig, hij was iets smaller dan haar lemmet. Waarschijnlijk zou hij dan nog sneller werken, waarschijnlijk was hij dan ook iets lichter. Hij was ook iets meer gevormd lijnt dan haar lemmet. ‘Ik hoop dat je het niet erg vind als ik meteen het mes ook verander.’ Alyssa schudden snel haar hoofd.
"Nee helemaal niet." Zei ze. Ze keek nog even naar het Lemmet, maar daarna werd haar zicht belemmerd omdat Valentino ging zitten. Ze durfde niet dichterbij te komen, bang dat ze hem zou storen. Ze leunde een lange tijd tegen de deurpost, maar haar voeten voelde vermoeid aan. Geruisloos liep ze terug naar de andere kamer en ze begon de werken te bekijken die aan de muur hingen. Sommige herkende ze van Leonardo da Vinci, andere werken kenden ze niet. Blijkbaar had Valentino die gemaakt dan. Ze liep weer terug naar de deur post waar Valentino nog steeds druk bezig was. Ze glimlachte lichtjes, en ging zitten op de grond, aangezien op andere stoelen allemaal spullen lagen. Nog steeds geruisloos zat ze in kleermaker zit tegen de deurpost. Ze voelde nu hoe vermoeid ze was. Ze had al flink wat dagen achter elkaar gereisd, maar korte nachten geslapen en bijna niet gegeten. Maar daar wilde ze nu geen aandacht aan gunnen. Ze sloot haar ogen en leunde met haar hoofd tegen de deur post. Het geluid dat ze hoorde dat Valentino maakte werkte bijna hypnotiserend. Ze hoorde hoe hij aan het mechanisme werkte, hoe het geklik van het mes telkens weer terug kwam. Na een lange tijd opende ze weer haar ogen en keek ze naar Valentino da Vinci.

‘Bedank me later maar, als jij je wapen weer terug hebt.’ Alyssa glimlachte wat verlegen naar Valentino. Ze zou heel erg blij zijn als ze het wapen weer in handen zou hebben. Ze liet Valentino maar zijn gang gaan. Zelfs toen hij er een nieuwe mes in wilde zetten. Het kon alleen maar beter zijn dan de vorige die ze had. Het verborgen mes had ze gestolen van een Assassin die was vermoord door een van de tempaliers. De man lag gewoon op straat en Alyssa wilde het mes van hem stelen. Maar ze was vast gegrepen, de man had iets willen zeggen maar het leven was hem ontnomen. Ze had toen getwijfeld of het wel een slim idee was om hem mee te nemen. Toch had ze het maar gedaan, ze moest voor zichzelf opkomen en dat kan ze toen nog niet winnen met alleen haar vuisten. Later is ze in training gegaan bij haar Mentor. Met de harde hand heeft ze toen geleerd hoe Assassins waren. Hoe ze ooit haar training heeft voltooid is haar een raadsel. Ze is niet heel sterk of super slim. Ze won het van haar lenigheid en het feit dat ze zo klein was. Ze kon zich gemakkelijk verstoppen als het nodig was en kon op de meest vreemde plaatsen toe slaan als het nodig was. Ze glimlachte kort bij het idee dat ze toch eigenlijk best wel goed was. Nooit had ze die woorden zo uitgesproken, maar in haar gedachten was ze altijd de held van haar verhaal. Dan was ze nergens bang voor en won ze het van iedereen. Natuurlijk deed ze in het echte leven haar best om niet dood te gaan. Iets wat haar al aardig gelukt is. ‘Mooi zo, want het mes was echt versleten. Ik ben er zeker van dat alles nog sneller zal gaan als er eenmaal een nieuw in zit.’ Alyssa was uit haar gedachten gekomen en keek weer naar Valentino. Ze knikte alleen en hoorde hoe de man verder ging met het verborgen mes. Alyssa was maar op de grond gaan zitten. Op elke stoel lag wel iets en Alyssa durfde het niet op te pakken, bang dat ze iets door de war zou gooien of zou stuk maken. Ze was een beetje verder gekropen in haar gedachten en probeerde alles voor haar op een rijtje te krijgen. Niet dat ze het heel zwaar had of heel moeilijk. Ze plande gewoon haar nieuwe doel uit. Waar zou ze als eerste naar toe gaan. Misschien dat ze was mensen wist te vinden die haar geld wilde geven als zij een moord zou plegen voor ze. ‘Je had altijd kunnen vragen of je ergens mocht gaan zitten, het is nu niet dat de grond erg comfortabel zit.’ Alyssa keek op en pakte zijn hand vast.
"Ik wilde je niet storen." Zei ze wat zacht. Ze toverde een glimlach op haar gezicht. "Daarbij wilde ik ook niets in de war schoppen." Als ze het zelf had gedaan was dat waarschijnlijk gebeurd. Ze ging recht op staan via de hulp van Valentino. Soepel stond ze weer op haar twee voeten.
"Bedankt." Zei ze tegen hem, ze merkte nu toch wel dat haar wangen licht rood werden als ze hem langer aan keek dan normaal. Ze wende haar blik af en keek naar de stoel die Valentino vrij had gemaakt.
"Nogmaals bedankt." Zei ze met een zacht lachje en ging zitten op de stoel.