doing my job

Het was nu al enkele dagen dat Liliana eenzelfde persoon volgde. Ze had heus wel gewesten dat deze opdracht niet snel en gemakkelijk ging zijn. Daarom had ze ook juist die opdracht aangenomen. En ook voor het geld dat ze ervoor zou krijgen als ze eenmaal hem vermoord had. Door hem dagenlang te volgen had ze ontdekt dat hij ging verhuizen. Iets dat ze niet had zien aankomen Het zorgde ervoor dat ze meer werk had. En liliana is daar nu niet echt blij mee. Dat wilt zeggen dat ze er nog langer aan gaat zitten dan geplant. En dat irriteerde haar nu toch wel lichtjes. Moet ze weer zijn dagelijkse routine van buiten gaan kennen. Al zal dat wel snel weer opgelost zijn.

Dagen lang had ze hem weer opnieuw moeten volgen, naar waar hij ook ging liliana onthield het meteen. Na weer twee weken hem te hebben gevolgd wist Liliana dat het zover was. Het werd tijd om een einde aan zijn leven te maken. met een behendige sprong, sprong ze van het dak naar een wat lager dak en sloop zo naar het nieuwe huis waar hij nu woonde. Daar aangekomen sprong ze pas op de grond als niemand er was. En met haar kap over haar hoofd kan niemand haar herkennen. Het slot openbreken was gemakkelijk. Het licht hield ze wel uit terwijl ze vlak naast de deur ging staan wachtend tot de man kwam opdagen. Langzaam ging de deur eindelijk open. In een fractie van een seconde had ze hem ruw tegen de muur geduwd.' jij bent Mr hendrick niet' sprak ze met haar serene stem.

Alles ging zoals gepland. Niks kon toen misgaan. Dat was wat Liliana had gedacht te kunnen zeggen na een week of twee hem te hebben gevolgd. Oke opzicht kon ze zicht op verschillende soorten obstakels voorbereiden. Al hoopte liliana altijd dat ze er geen enkele of als het echt niet anders kon zo weinig mogenlijk tegen kwam. Probeerde er zoveel mogenlijk te ontwijken. Jammer genoeg kon Liliana ze niet allemaal ontwijken, vooral als het als een onaangename verrassing kwam, zoals deze verhuizing. Vooral omdat nu al haar voorbereidingen van twee weken nu niks waard waren en ze weer helemaal opnieuw moest beginnen. alles gewoon naar de vaantjes. Het was zeker Liliana op haar zenuwen gaan werken, maar ze zou er veel geld voor krijgen, hoger dan ze eigenlijk had verwacht dus hoorde ze niet zoveel te klagen. Ze deed wel vaker zo'n opdrachten, dus veel speciaals was het niet. Van kleins af aan was ze al getraind om een assassin te worden. Veel keuze had ze niet gehad. Het was een zware training geweest. Haar ze had het geleerd van de beste assassin die er maar bestond, haar eigen vader. berucht was hij zeker geweest, en had veel op zijn hoofd staan. Het was nog niemand gelukt tot onlangs geleden dan toch. Vier of vijf jaar geleden, liliana kon het zich niet mee perfect in de details van datum weten, maar hoe het gebeurd was wist ze wel. Het was in hun eigen huis gebeurd, waardoor haar moeder ook vermoord werd. Liliana had zich van haar ouders moeten verbergen al had ze even goed kunnen helpen, maar de templers waren met teveel geweest. Het probleem was, dat ze wisten dat haar vader nog een dochter had. In het begin hadden ze nog naar haar gezocht maar niemand had haar gevonden. Gelukkig maar.

Terwijl ze het slot had opgebroken was ze half in gedachten verzonken. Ze deed de deur weer dicht en ging vlak naast de deur staan, zodat ze hem meteen ongezien het huis kon binnenkrijgen zonder zelf gezien te worden, want in de duisternis was ze zoals een schaduw, haast onzichtbaar en razend snel. Geduldig wachtte ze af tot op het juiste moment, die al snel genoeg kwam. De deur ging langzaam open, wat het al meteen verdacht maakte. En vanaf dat er een man binnen kwam trok ze hem ruw binnen deed tegelijk de deur dicht en drukte haar dolk tegen zijn keel aan. Sprak met haar serene stem dat hij niet degene was die ze zocht. Wie was hij dan wel? ‘Nee, dat ben ik inderdaad niet.’ Bevestigde hij.Kort snoof ze even. Dat had ze nu ook wel door ja. Toch hield ze haar dolk tegen zijn keel gedrukt, als hij ook maar een onverwachte beweging maakte sneed ze gewoon zijn keel door. . ‘Kan je mij dan nu laten gaan.’Even verstevigde ze haar greep' Niemand geeft me orders' sprak ze uitstert rustig maar de dreiging was duidelijk te horen in haar stem. Toch liet ze hem uiteindelijk los en stapte van hem weg 'Wat kom je hier doen, ik had wel jouw keel kunnen opensnijden' vroeg ze, al was dat laatste een grote leugen, zo'n beginners fout zou Liliana nooit kunnen maken.

Een onhoorbare zucht verliet Liliana haar keelgat. Het was al erg genoeg dat de opdracht langer had geduurd dan de bedoeling was geweest. Maar wat het nu nog erger maakte was de onverwachte bezoeker die ze nu tegen de muur gedrukt hield met een dolk tegen zijn keel. het was de bedoeling geweest dat het die man geweest moest zijn die dood moest, maar nee daarvoor in de plaats kreeg ze een nieuwsgierig iemand, maar blijkbaar is hij niet zo onschuldig als hij blijkt te zijn, anders zou hij niet zo rustig reageren op een dolk tegen zijn keel. ze was dan ook best nieuwsgierig met welke mensen hij wel zou omgaan. Kort bestudeerde ze hem. Maar als het op uiterlijk ging dan zou je hem helemaal niet verdacht kunnen noemen aangezien hij als een gewone burger uitzag. maar dat was Liliana ook als ze niet op een opdracht bezig was. ‘Natuurlijk.’ Was het simpele antwoord. Ze moest zich dan ook inhouden om geen snauwde reactie te geven. Liliana staat nu eenmaal bekend om haar opvliegerig karakter, gelukkig kon ze zich meestendeel wel inhouden. Het hing er eigenlijk vanaf maar goed. Toch had ze hem uiteindelijk los gelaten en van hem weg gestapt. Terwijl ze hem vertelde dat hij wel dood had kunnen zijn keek ze rond. Haar gezicht nog niet zichtbaar voor de bezoeker aangezien die helemaal onder haar kap verborgen zat. ‘Dat je mijn keel had kunnen opensnijden weet ik maar al te goed, maar je hebt het niet gedaan.’ Begon hij. Even draaide ze zich half naar hem om. "Nu ik er over denk, misschien had ik dat wel beter gedaan, er mag geen enkele ooggetuigen overblijven' sprak ze simpel weg net als hij zeer rustig alsof hun gesprek de normaalste zaak van de wereld was. . ‘En ik zag iemand inbreken in een huis, iedereen zou dan gaan kijken, als ze de moed ervoor hebben toch. ’Nu had ze heel haar lichaam naar hem toe gedraaid. Ze vroeg zich af of het meer domheid dan lef van hem was om haar naar binnen te volgen. 'misschien was dat wel zeer dom geweest, niet iedereen zal zoals ik stoppen om het niet te doen ' sprak ze sceptisch. Ja ze dode alleen degene die ze wou doden, en als het echt niet anders kon ook ooggetuigen, het hangt volledig van hem af. ‘Maar vertel eens, waarom moet de man die hier woont dood? want als ik mij niet vergis is dat je doel.’ Kort lachte ze. Liliana kon het gewoon niet laten. "En jij verwacht dat ik jouw dat zou vertellen? Zeg me toch niet dat je zo dom bent, het is volkomen onlogisch dat ik men plannen aan een vreemdeling zou vertellen." Rustig stapte ze recht op hem af ' maar vertel me eens, wie ben jij, jij bent namelijk niet een onschuldige burger door zo kalm te blijven in mijn buurt' sprak ze spottend een grijns was juist onder haar kap vandaan te zien

Dit gesprek moest ze snel afhandelen, aangezien de man ieder moment zou kunnen komen. Zijn laatheid zou hoogstwaarschijnlijk zijn dat hij gewoon even naar een bar is gegaan om wat te gaan drinken en dan in een dronk toestand naar huis te komen, iets dat vrouwen het meest haatte aan een man. Jammer genoeg kon men er helemaal niks aan veranderen aangezien mannen vaak de neiging kregen om aan de drank te gaan zitten en hun vrouwen bezorgt en kwaad te maken. ‘Maak je geen zorgen, ik ben niet de persoon die je zal verraden, wat je hier kwam doen is veilig bij mij.’ Het is de gewoonte van Liliana om niemand in vertrouwen te nemen. Er zijn nog altijd mensen die haar vader kenden en hem nog niet vergeten zijn. Dus het is het beste dat ze zich stil houd. Dat is dan ook de reden waarom ze nooit met iemand te close word. Want dat waren dan mensen waarmee ze je zwak konden krijgen, en door je vrienden te gebruiken konden ze altijd winnen. Daarom bleef Liliana liever alleen. ‘Je kan mij alles noemen maar ik ben niet dom.’ Sprak hij. Voor even keek ze hem weer aan, maar was zo verstandig om er niks op te zeggen, dat zal hem alleen maar nog meer uitlokken. Kalm keek ze hem aan toen hij zo dicht stond. Veel probleem had ze hiervoor ook niet, dan zou ze niet goed zijn in haar werk. ‘Ik ben onschuldig, in zekere zin.’ Begon hij. geamuseerd keek ze hem aan. . ‘Ik ben Valentino Da Vinci.’ Stelde hij zichzelf voor. Meteen was het zichtbaar dat ze zich al een stuk begon te ontspannen. 'dat verklaard het waarom je kalm in mijn buurt bent' zei ze, wat ook zo was. En doordat ze nu helemaal ontspannen was deed ze haar kap af waardoor haar lange bruine haren als slierten langs haar gezicht vielen ' aangenaam' zei ze glimlachend alsof ze nog geen 5 min geleden een dolk tegen zijn keel gedrukt had gehouden. 'Ik ben Liliana Pierce' Stelde zij zich nu ook beleefd voor. Ze wou nog iets zeggen maar greep dan hem ruw bij de shirt duwte hem een kast in en ging er dan bij in staan en deed de kast dicht drukte haar vinger tegen zijn mond om hem op zwijgen te leggen en keek dan door het sleutel gat want al snel ging opnieuw de deur open en kwam de man binnen, haar doelwit. Ja ze zat nu tegen Valentino aangeplakt.

Als hij meteen had gezegt wie hij was zou ze meteen ontspannen zijn geweest. Eigenlijk had ze wel moeten gezien hebben dat hij het was. Maar dat was niet zo het geval, ze wist wie hij was. liliana had namelijk veel over hem gehoord. dat hij de man was voor dingen te repareren. Goed was hij in zijn vak. Liliana zou nog naar hem toe zijn gegaan achter deze opdracht aangezien er wel een enkele dolk weer wat geslepen moest worden maar vooral omdat er door en of andere reden opeens onverwacht een duidelijke barst was in ontstaan. En ze wou voorkomen dat het in twee brak. Maar goed, ze had hem nu tenminste al persoonlijk ontmoet al was het nou niet een perfecte ontmoeting. Inderdaad, ik ben wel vaker in de buurt van mensen zoals jij.’ even draaide ze geamuseerd met haar ogen, dat kon als een belediging klinken, maar Liliana weet nu wel beter. Uiteindelijk had ze zichzelf vriendelijk voor gesteld. ‘Kan het zijn dat ik je naam al eerder gehoord heb?’ Kalm keek ze hem aan en haalde haar schouders op 'misschien men vader ' sprak ze simpel weg, de rest moest hij zelf maar gaan uitzoeken. Voordat hij nog iets zou kunnen had ze hem mee de kast in getrokken. De voetstappen van buiten had ze dan ook meteen gehoord. ‘Eerste keer dat ik bij een eerste ontmoeting meteen de kast in duik met een meisje. Meestal gebeurt dat pas bij de tweede ontmoeting.’ Mompelde hij nog zacht. Liliana moest haar geamuseerde lach nu toch wel inhouden of ze waren er beide geweest, nou ja zolang hij niet achter hulp ging kon ze hem aan. Toen hij haar aankeek wist ze wat hij bedoelde. Haar kap had ze handig weer weten over haar hoofd te schijven. Wachtte dan op het juiste moment. De man was zich nog maar juist aan het wegdraaien toen ze zeer langzaam de kastdeur open deed en naar hem toe sloop. Dan ging alles veel te snel om het al te goed te kunnen beseffen. Ze had zijn hoofd gegrepen en die met een korte maar zeer stevige draai gebroken waardoor de man dood neerviel op de grond 'dat is opgelost.' sprak ze rustig. "En nu weet ik iets van jouw, je gaat bij een tweede afspraak al met de meisjes in de kast ' grijnsde ze geamuseerd, gewoon om hem even te plagen. Haar kap had ze ondertussen wel weer af gedaan. En begon dan de zakken van de man te doorzoeken.