It's a new day of our future

Onderwerp: It's a new day of our future do apr 18, 2013 5:48 am

|| SCOTT ||
"It's a new day of our future."

Het meisje voelde hoe de daken onder haar handen gleden. Ze was een typje dat liever boven de grond was dan op de grond. Ze voelde zich veiliger boven de grond omdat ze alles en iedereen kon over zien. Ze hield haar blik gericht op de grond terwijl ze over sprong naar een volgende dak. Ze liet zich even plat liggen op haar buik terwijl ze naar beneden keek. Een glimlach sierde haar gezicht terwijl ze naar een meisje keek die aan het hinkelen was op straat. Soms wou ze dat ze ook nog kon hinkelen op straat. Vlug ging ze door over de daken. Ze kon niet lang op een plaats blijven, niet dat er iemand achter haar aan zat, maar ze voelde zich niet prettig als ze langer dan een aantal minuten ergens was. Natuurlijk moest ze ergens overnachten, maar daar had ze zo haar trucjes voor. Ze kende wel een paar mensen die ze vertrouwde, maar meestal leefde ze op straat. Ze sprong op een lager dak en via de muren in een steegje gleed ze omlaag. Ze kon beter tussen de mensen lopen dan op de daken blijven rennen. Diep verstopt in haar capuchon ging het meisje lenig door de straten heen. Ze wist dat ze een low profile moest houden in deze stad. Vrij weinig mensen merkte dat het in handen lag van Templars, maar Hyde had alle steden uit haar hoofd moeten leren die niet van hun waren. Het werd haar dan ook streng verboden om deze steden te bezoeken. Natuurlijk nam Hyde zoals gewoonlijk haar eigen keuzes en ging ze gewoon doen wat ze wilde. Hyde bezocht deze steden sinds dat haar meester dood was. Ze wist ook wel dat hij diep teleur gesteld zou zijn, maar Hyde kon het op dit moment niet meer schelen. De templars namen steeds meer gebieden over, het was natuurlijk niet de bedoeling dat Hyde ergens achteraan zou toe kijken wat er allemaal gebeurde. Dat wilde ze niet, ze wilde weten wat er gebeurde en wat ze er aan kon doen. Ze had haar hele leven lang toe zitten kijken hoe alles gebeurde, nu zou ze haar eigen leven bepalen, daar mee zou ze door gaan net zo lang totdat alles zou lopen zoals het hoorde te lopen. Langzaam gleed ze door de menigte heen. Bekeek de winkeltjes die hier en daar waren. Ze hield haar hoofd een klein beetje schuin terwijl ze bij een winkeltje bleef staan die sieraden verkocht. Ze mocht dan wel de laatste paar jaren niet helemaal netjes een meisje meer zijn, maar sieraden en prachtige jurken hielden haar toch altijd even staande.

Ze glimlachte terwijl ze de sieraden bekeek. Ze zag prachtige parels die in de etalage lagen te pronken en de robijnen die prachtig waren geslepen. Ze moest door gaan, maar wilde eigenlijk heel graag even naar binnen. Ze bracht haar hand naar het buideltje dat aan haar riem hing. Het zachte gerinkel van geld dat op elkaar kletterde was te horen, maar het was niet genoeg om nog maar een klein zilver draadje te kopen. Zacht zuchtte ze en draaide zich om, om weer tussen de mensen te smelten. Ze zetten een stap naar voren maar botste al heel snel op tegen een persoon. Haar capuchon viel van haar hoofd waar door haar rood oranje haren zichtbaar waren. Haar ogen zochten angstig om haar heen en vonden het gezicht van de man waar ze tegen op botste. Haar adem stokte in haar keel terwijl ze zo snel mogelijk weer haar capuchon over haar hoofd trok. Haar hart bonkte in haar borst kast. Ze voelde hoe die naar buiten wilde bonken.
"Het spijt me." Sprak ze vluchtig en ze wilde weer weg gaan lopen. Ze draaide zich weg van de man. Ze moest hier zo snel mogelijk weg. Tussen de mensen mengen en hopen dat ze de stadspoorten zo snel mogelijk kon vinden om naar buiten te kunnen rennen. Ze had deze stad niet op moeten zoeken, daar had haar meester gelijk in gehad.

Onderwerp: Re: It's a new day of our future do apr 18, 2013 6:57 am

Het was weer eens zo’n enorm saaie dag. Zo één waarop zijn leider niets voor hem en zijn ‘soortgenootjes’ te doen had, dus mochten ze zeer fijn de gebieden gaan bewaken. Voor de luie mensen onder hen was dit natuurlijk zeer fijn. Het was niet zo dat er ook zowaar iets gebeurde, op enkele gevallen na. Maar goed. Hij had niet het idee dat vandaag zo’n geval zou zijn en al helemaal niet omdat hij de stad mocht gaan bewaken. Yeay. Het ergste wat hem kon overkomen was een verlepte tasjesdief. Nee, daar had hij zin in.
Met kalme passen liep hij door de stad, rondkijkend wat er allemaal te beleven was. Het teken van de Tempeliers droeg hij op zijn wapens. Op zijn zwaard, pistool, dolken en kruisboog. Misschien was hij wat over-equipped, maar het was altijd beter dan niets. Bovendien viel het op zich nog mee. Een dolk woog niets, even als het pistool. Die stomme Assassins hadden het veel erger, met hun dubbele verborgen messen. Stelletje mafkezen.

Na op een dak geklommen te zijn, was hij op de rand gaan zitten. Gewoon, uit verveling. Op deze manier had hij een gemakkelijk overzicht op de weg die langs een paar winkeltjes liep, maar hoefde hij niet zo veel te lopen. Hij was van zichzelf een best druk en apart type, maar de hele tijd zinloos rondlopen deed zelfs zijn humeur niet veel goeds. Al was hij niet het type om echt chagrijnig te worden, tenzij er iets heel vervelends gebeurde.
Het duurde niet heel lang, voor hij een opvallend gestalte tussen de menigte zag. Het droeg een capuchon, waardoor haar gezicht en haar niet te zien waren. Dit betekende in negen van de tien gevallen niets goeds. In het ene andere geval was het waarschijnlijk één of andere nepswagger die zich heel stoer voelde als je zijn lelijke kop niet zag. Maar goed, dat was weer een ander geval.

Eenmaal van het dak af gekomen, was hij weer op zoek gegaan naar het meisje. Al snel kwam hij erachter dat ze zich bevond bij de sieraden. Denkend dat ze een simpele dievegge was, wilde hij zijn hand op haar schouder leggen en vragen of ze van plan was iets te kopen, tot ze zich omdraaide en tegen hem aan botste.
Op dit moment viel haar capuchon van haar schouder en een aardig bekend gezicht werd zichtbaar. De shock in haar ogen bij het zien van hem maakte alleen maar duidelijker dat zij hem ook zowaar had herkend.
Ze wilde weglopen, maar met een simpele beweging pakte hij haar beet, om haar ietwat ruw te laten zien dat ze op haar plaats moest blijven. “Zo, zo.. Wat hebben we hier?” vroeg hij met een lichte grijns. “Besloot zusjelief om zich weer eens te laten zien?” vroeg hij toen. Normaal zou hij zijn zuster wel iets vrolijker begroeten, maar ze hadden zo hun redenen om zo te doen. Ze was niet voor niets van plan weg te lopen.
Hij was simpelweg benieuwd naar haar reactie.

Onderwerp: Re: It's a new day of our future ma apr 22, 2013 4:28 am

Hyde wilde weg lopen van de jongen. Ze wilde zo snel mogelijk bij hem vandaan komen om weer tussen de mensen te smelten en onzichtbaar te zijn voor de angsten die ze nu voelde. Maar hij liet het niet toe. Ze voelde hoe zijn vingers haar stevig vast namen en haar omdraaiden. Haar capuchon schoof een stukje naar achteren waardoor haar rood oranje lokken voor haar licht groene ogen vielen. Met nog steeds dezelfde geschrokken blik keek ze de jongen weer aan. Ze kon hem wel de jongen blijven noemen om een afstand tussen hun te houden. Maar vroeg of laat moest ze die afstand verbreken en tegen hem in gaan. “Zo, zo.. Wat hebben we hier?” Zachtjes probeerde Hyde zich los te wrikken uit de stevige greep. Wat moest ze zeggen, hij was echt niet achterlijk. Ze kon moeilijk doen alsof ze hem niet kende. Haar bewegingen werden angstiger en steviger. Hoe lang ze ook les had gehad in het verdedigen en het verdwijnen. Maar deze lessen hadden nooit in het lespakket gezeten. Hyde wilde het alleen niet op geven. Ze begon nog meer te wrikken en voelde ook dat ze zichzelf daar mee pijn deed.
"Laat me los!" Wist ze uiteindelijk uit brengen en ze keek Scott woedend aan. Haar capuchon was van haar hoofd gevallen toen ze probeerde los te komen en ze zag er niet meer uit dan een hulpeloos hondje dat helemaal niets anders kon dan luisteren naar zijn baas. “Besloot zusjelief om zich weer eens te laten zien?” Hyde kneep haar ogen en samen en hield plots op met wrikken. Ze ging recht staan om zo de lengte verschil tussen hun te verkleinen. Niet dat ze ooit groter zou zijn, maar het was altijd een poging.

Ze bekeek Scott eens goed en het teken van de Tempaliers blonk op de schede van zijn zwaard. Haar houding veranderde meteen. Ze was niet meer dat hulpeloze hondje, ze was de vijand van haar broer geworden. "Ik heb geen enige reden om die kop van jouw te willen zien. Noch van mijn vader of Aiden." Spuugde ze tegen Scott. Ze wist niet of Aiden ook een van de Tempaliers geworden was. Maar waarschijnlijk wel. Hun vader was tenslotte een man geweest die altijd alle gebruiken van de Tempaliers in zijn opvoeding gebruikte. Haar moeder kon niet anders dan alles volgen en uiteindelijk Hyde of eerder gezegd Alyssa weg te sturen. Met een simpele beweging trok ze zichzelf hard weg uit de greep van haar broer. Ze had dan wel niets om lijve wat haar zou verraden dat ze een van de Assassins was, maar toch voelde ze zich niet heel erg op haar gemak met Scott. Ze wist ook niet wat er met haar moeder was gebeurd, of die nog bij haar vader was of dat ze misschien al dood was. Ze was ook veelste koppig om het vragen aan Scott. Ze sloeg haar armen over elkaar terwijl ze haar broer alleen maar aan keek. Ze wist niet wat ze nog meer tegen hem moest zeggen, je kon wel zeggen dat ze uit gepraat waren.
"Waarom?" Rolde dan ook uiteindelijk over haar lippen. Ze liet haar eerst zo stoere houding zakken en liet haar armen langs haar lichaam hangen. Zagen ze dan echt niet in dat het niet goed was wat hun vader allemaal voor ogen had? Alsof ze marionetten waren van een stuk waar hun leven werd bepaald? Niet dat Hyde nu de gelukkigste was op aarde, ook zij had een leven die ze niet had wilde hebben.

Onderwerp: Re: It's a new day of our future di mei 28, 2013 7:46 am

Ja, hij was een eikel. Pretty much. Ook al was hij niet in en in gemeen, had hij zo zijn sarcastische opmerkingen die hij op elk moment eruit gooide. Vooral bij mensen die hij niet kende, of mensen die hem op één of andere manier boos hadden weten te krijgen.
Boos was hij echter niet snel, al was hij het type bij wie enige irritatie al snel op kwam borrelen. En, of hij zowaar boos was op zijn zuster? Nee. Boos was de foute benaming. Hij was.. Beledigd, vol onbegrip. Hij begreep niet hoe ze zoiets kon doen. Het verlaten van de familie. Van hem. Van vader. En, waar een ander zou proberen haar terug te krijgen of haar te vertellen dat hij nog steeds van haar hield en haar terug wilde, was hetgeen wat bij hem won voornamelijk de irritatie.
Waar hij vaak nog wel de lolbroek was, scheen hij compleet om te slaan als de negatieve gevoelens bij hem op kwamen borrelen. Zoals nu. Wat fijn toch.

‘Laat me los!’ had zijn jongere zus geschreeuwd. Met een kalme, licht geïrriteerde blik had Scott haar aangekeken. Los had hij haar niet gelaten, simpelweg omdat hij haar graag zag zien stribbelen in een wanhopige poging los te komen uit zijn greep. Hij was fysiek wat sterker, dus zou ze het anders moeten aanpakken dan alsof ze een epileptische aanval had.
Uiteindelijk liet hij haar toch maar los, omdat haar blik op zijn zwaard was gevallen en was veranderd. Alsof ze anders had verwacht dan dat hij had gedaan wat hoorde in hun familie. Het was niet meer dan normaal om hun vader op te volgen.
Ze vertelde hem geen enkele reden te hebben om zijn kop te willen zien, noch die van hun broer of vader.
“Och, is dat zo?” vroeg hij kalm. “Ik denk dat ik eerder degene ben die zoiets zou moeten zeggen,” merkte hij met een vernauwde blik op.
En toen was het een tijdje stil. Simpelweg omdat er niets te zeggen was, waarschijnlijk. De stilte was vreemd, maar hij weigerde weg te lopen. Zijn zus had hij al tijden niet gezien en hij verwachtte iets van haar. Excuses, een uitleg, gesnauw.. Wat dan ook. Het was gewoon iets wat afgesloten moest worden, of een duidelijk vervolg zou moeten krijgen. Helaas had hij ergens het idee dat het niet zomaar klaar zou zijn.

‘Waarom?’ had ze hem gevraagd, waarna opnieuw haar houding was veranderd. Eén wenkbrauw hief hij op, hiermee duidelijk makend dat hij haar vraag niet helemaal verwachtte.
“Waarom wát?!” vroeg hij, zonder na te denken. Zijn stem had bijna snauwend geklonken.
“Waarom ik mijn familie niet bedrieg? Waarom we je nooit zijn komen zoeken?” vroeg hij. Het duurde even voor hij zijn kalmte weer terug had gevonden, waarna hij wat op haar neerkeek. Hij had niet het idee dat hij haar iets uit te leggen had. Ze wist precies hoe hij dacht. De Tempeliers waren juist. Hij geloofde heilig in hun gebruiken. Hij had dit gedaan voor haar vertrek en was hier mee doorgegaan. Veel was hij niet veranderd. Zij, daarentegen, had heel wat meer om uit te leggen.

Onderwerp: Re: It's a new day of our future di mei 28, 2013 9:05 am

De kalmte die haar broer uitstraalde was frustrerend voor haar. Ze wilde dat hij boos werd of op zijn minst haar zou behandelen zoals hij elke Assassin behandelde. Maar iets in haar vertelde haar dat ze die behandeling niet zou krijgen. Het los wrikken had geen nut, maar dat hield haar niet tegen. Ze probeerde los te komen en na verloop van tijd liet Scott haar gewoon los. Ze wreef zachtjes over haar pols. Ze beet zachtjes op haar onderlip voordat ze Scott weer aan keek. Fijn nu leek ze inderdaad veel zwakker dan haar broer. Ze wist dat ze sterker kon zijn dan hem, sneller en beter. Maar op dit moment leek ze dat allemaal vergeten te zijn. “Och, is dat zo? Ik denk dat ik eerder degene ben die zoiets zou moeten zeggen,” Hyde keek hem alleen maar vuil aan. Ze wilde niets met hem te maken hebben zo lang ze hun vader volgde.
"Ik hou je nergens in tegen." Zei ze brutaal tegen hem. De stilte die volgde was pijnlijk. Ze verwachte nog steeds dat hij boos op haar zou worden. Dat hij tegen haar zou schreeuwen, daar wachten ze op. Ze keek hem dan ook recht in zijn ogen aan, switchten van zijn linker oog naar zijn rechter oog, weer terug naar zijn linker oog om vervolgens weer naar zijn rechter oog te gaan. Het irriteerde haar dat je nooit iemand recht in beide ogen kon kijken. Ze wou niet het eerste woord weer nemen, maar de stilte duurde haar te lang. Ze wilde weten waarom.

“Waarom wát?!” Hyde wist niet wat ze moest zeggen. Ze wist niet echt waarom ze waarom zei. Ze was benieuwd naar wat hij zou zeggen. Wat voor vraag hij zou beantwoorden.
“Waarom ik mijn familie niet bedrieg? Waarom we je nooit zijn komen zoeken?”
"Ja!" Riep ze half uit. "Ja waarom zijn jullie me nooit komen zoeken?" Vroeg ze. Ze kon het antwoord misschien al raden. Ze was weg gestuurd door haar moeder, maar voor haar broers had het waarschijnlijk geleken dat ze van huis was weggerend. Het was logisch dat ze haar nooit kwam zoeken, ze had haar familie ten schande gedaan. Maar zij zelf vond dat niet.
"Ik heb mijn familie niet bedrogen." Ondanks dat er geen enkele teken was dat ze een Assassin was (in elk geval geen duidelijk teken, dan alleen de hanger die ze onder haar hemd droeg met het Assassins teken) voelde ze zich hier niet veilig.

"Heeft mamma nooit vertelt dat ze mij heb weggestuurd?" Vroeg ze toch wat verbaasd aan Scott. Ze begreep niet waarom ze het Scott en Aiden niet vertelt heeft. Dat ze het hun vader niet vertelt heeft was volkomen logisch. Hij had al last van losse handen als het hem niet mee zat, wat zou er gebeurd zijn als hun moeder het had vertelt aan hun vader. Ze wist helemaal niet wat er met hun moeder gebeurt is. Ze wist ook niet zeker of ze dat wel wilde weten.
"Ik ben weg gegaan omdat mamma dat wilde." Verklaarde Hyde.
"Die nacht! Die nacht dat ik weg ben gegaan, mamma was mijn kamer binnen gekomen en vertelde mij dat ik me klaar moest maken voor vertrek. Ze gaf me de Dolk van vader en vertelde mij dat ik via het balkon het huis moest verlaten. Dat ik weg moest gaan en nooit meer om moest kijken." Vertelde Hyde aan Scott. Ze kon niet begrijpen waarom hun moeder dat niet vertelt zou hebben.