back again

Onderwerp: back again ma apr 22, 2013 2:40 am

Jessy staarde voor haar uit terwijl ze de laatste dingen in pakte. Ze bekeek haar kleding, het was een simpele rok met ook boven een simpele boven stukje. Ze deed de rugzak om haar schouders, de pijl en boog werd ook nog eens aan een schouder gehangen. En uiteindelijk stak ze haar dolk in haar riem voor dat ze op stond en begon te lopen. Het was ongeveer een paar kilometer wat ze moest lopen voor dat ze het bos uit was. Jessy haakte haar duimen achter de rand en begon haar tempo wat te versnellen zodat ze op een goeie tempo door liep. Ze was al eens eerder in een dorp geweest, gewoon om te wennen. Maar ook om even wat kleding te lenen. Verder liep ze op blote voeten aangezien ze geen schoenen meer had die netjes genoeg waren. Eenmaal aan het rand van het bos liep ze de weg op. Daar zag ze een oude vrouw rijden met een paard en wagen. Ze begon te lopen maar stopte al weer toen de vrouw naast haar stil kwam te staan. "Kindje, je weet toch wel dat het bos gevaarlijk is?" Jessy keek de vrouw aan en haalde haar schouders op. Ze wist niet echt hoe ze moest antwoorden. Ze had dertien jaar in bossen gewoond en ze leefde nog steeds. "Maar ik ben toch niet in het bos?" Vroeg ze terwijl ze de vrouw wat vaag aan keek. Ze keek toe hoe de vrouw nadacht en wachte op een antwoord die ze helaas niet kreeg. "Waar moet je heen? Niet wetend of ze het de vrouw moest vertellen dacht ze na. Ja waar moest ze eigenlijk heen? Ze dacht even na voordat ze besloot antwoord te geven. "Dasmond city." Jessy wou verder lopen toen de vrouw weer begon te praten: "Ik moet daar ook heen." Waarom liet ze haar niet gewoon met rust. Ze had een hele weg te gaan en ze wou gewoon met rust gelaten worden. Als of het haar wat uit maakte dat zij ook naar de stad ging. "Dat is mooi." Antwoorde ze. "Ik kan je een lift geven." Een kleine glimlach sierde haar gezicht toen de vrouw dit zei. Ze nam het aanbod dan ook aan en het duurde niet lang voor dat ze achter in de wagen zat. Toen ze eenmaal voor de grote stad waren stapte ze af en bedankte de vrouw. Jessy voelde zich wat ongemakkelijk en onzeker toen ze de stad verder in liep. Ze keek wat om haar heen en stond plots steel op de grote plein waar de markt was. Jessy voelde hoe iemand tegen haar aan liep en geschrokken draaide ze zich om en liep achter uit. Dit keer struikelde ze over een stoep tegel die wat los zat. Ze viel op haar achter werk en keek even pijnlijk. "Aw" Mompelde ze zacht. Zuchtend ging ze weer staan en klopte de rok af. Ze moest hier gewoon weg. Het was te druk voor haar. Jessy begon te lopen en liep tegen nog meer mensen aan. Afwezig zei ze sorry tegen de personen. Eenmaal van het plein af liep ze een steegje in en liet zich op de grond zakken. Gefrustreerd legde ze haar handen in haar haren. Ze stapte niet waarom haar vader haar had afgezonderd van de drukte. Hoe kon ze zich nu ooit thuis voelen bij mensen als ze niet eens tegen een beetje drukte kon. Misschien moest ze zich maar eens terug trekken de wouden in. Alleen daar had ze nu niet bepaald zin in. Zuchtend stond ze weer op. Ze liep langzaam de straten door op zoek naar een plek om te eten en te slapen.

Onderwerp: Re: back again di mei 28, 2013 7:27 am

Met een vermoeide blik had de Tempelier op een bureaustoel toegekeken wat er allemaal gebeurde in Abstergo. Er scheen aardig wat ophef te zijn in het gebouw en hem was gevraagd om eens te komen kijken. Schijnbaar waren ze heel wat verder gekomen in de bouw van een of andere Ani-dinges. Veel hadden ze hem er niet van verteld, behalve dat ALS het voltooid zou worden, ze ene Samuel, de leider van de Assassins, spoedig nodig zouden hebben. Maar, die zou dat niet vrijwillig doen. Dus, nog meer ophef over hoe ze hem er levend in zouden krijgen.
Yeay. Ophef. Daar houdt iedereen toch van.
Maar, op zich was hij er best blij mee. De hogere rangen zouden zich nu meer bezig houden met dat, dan met hem. En op die manier had hij eindelijk weer eens vrije tijd. Tegenwoordig hadden ze hem op zoveel patrouilles gestuurd dat hij het patrouilleren compleet zat was geworden, terwijl hij het nooit erg had gevonden om te doen.
Maar goed. Hij was dus net terug uit Abstergo Entertainment, dus had hij besloten om even rond te gaan kijken in Desmond City. Het was een mooie stad, maar zeker apart. Hij had zich hier gevestigd gezien het feit dat de Tempeliers hier regeerden, niet omdat hij het zo’n leuk gebied vond. Het enige wat hij hier deed was patrouilleren en slapen. Voor zijn eigen plezier begaf hij zich liever in de natuur, weg van de mens. De rust en de stilte die de natuur bracht, deed hem namelijk goed.

Toen hem een opvallend gestalte opviel, hief hij één wenkbrauw op. Zijn blik volgde het gestalte, tot deze een steegje in ging. Uit nieuwsgierigheid besloot hij al snel erachteraan te gaan.
Eenmaal bij het steegje, zag hij het meisje zitten. Ze stond echter al snel weer op en liep de andere kant op, alsof ze veel zou hebben gehad aan deze korte periode van rust.
“Jongedame,” begon hij kalm. Het was vanzelfsprekend dat niet elke Tempelier de ander kende, aangezien ze vrijwel nooit samenwerkten. Toch zou het bij hem makkelijk te zien zijn, aangezien zowel op zijn riem als aan zijn ketting, het teken van de Tempeliers te vinden was.
“Is er iets aan de hand? Je ziet er vermoeid uit..” meldde hij haar. Al wist hij niet zeker of het vermoeidheid was dat hij vond in haar gezicht. Misschien was het stress. Je wist zoiets maar nooit.

Ik hoop dat je er wat mee kan. c:

Onderwerp: Re: back again di mei 28, 2013 10:30 am

Oké ze haatte haar vader nu officieel. Zijn opvoeding was overdreven geweest dat was haar nu wel duidelijk. Hoe kon ze ooit in een menigte normaal reageren? Zo sociaal was ze ook al niet. Eerlijk gezegd vond ze het best eng om een gesprek aan te gaan. Voor met de mensen die haar vreemd aan keken. Zenuwachtig liet ze haar handen over haar rok glijden en liet haar blik over de omgeving gaan. Elk geluidje liet haar schrikken en haalde haar uit haar concentratie. Ze had vaak genoeg gevloekt omdat ze schrok van een simpele duif. Dus merkte ze ook niet dat er iemand achter haar aan liep. Als haar vader haar nu zou zien zou hij zeker niet te vreden zijn. “Jongedame,” Haar hand schoot naar haar riem waar haar dolk aan zat. Ze greep de handvat vast maar liet hem op zijn plek. Onzeker maar vooral.bang draaide ze zich om naar de stem. Ze stond nu oog in oog met een man. Haar blauwe ogen die ze van haar moeder had geërfd net zoals haar blonden haren schoten onderzoekend over het lichaam van de man heen. Al snel zag ze het emblame van de templiers, hier door voelde ze zich toch iets op haar gemak. Haar lichaam ontspannen iets maar haar hand bleef om haar dolk gevouwen. Je wist immers maar nooit. “Is er iets aan de hand? Je ziet er vermoeid uit..” Onzeker beet ze op haar lip voor dat ze haar hoofd schudde. "N-nee, nee er is niks" Sprak ze te gehaast en te onzeker. Hoe kon het dat ze tegen de oudere vrouw wel normaal kon doen. Misschien omdat ze toen alleen waren. Iets wat ze gewend was. Ze was altijd alleen geweest met haar vader tyler als ze sprak. Dat zou het nog wel eens kunnen zijn ja, bedacht ze zich. Jessy keek de jongeman in zijn ogen aan en slikte kort. Ze moest nu niet meer weg kijken aangezien dat een teken van zwakte was. En op dit moment had ze al te veel zwakte laten zien. "J-je bent een t-templier" Ze kon haar zelf nu wel een klap geven tegen haar hoofd. Nu leek ze net een bang kind. Woedend op haar zelf beet ze te hard op haar lip. Niet lang daarna proefde ze de ijzerige smaak van bloed. Kort trok ze een moeilijk gezicht en likte over het wondje heen. "M-mijn vader is, was ook een templier. Tyler lockwood." Jessy wist dat haar vader bekend was. Niet dat hij een grote man ofzo was geweest. Maar iedereen wist van de man die zijn vrouw verloren had en samen met zijn dochtertje was verdwenen in de wouden. Sommige zeiden dat ze het niet overleefd hadden. Echter was zij het levende bewijs er van dat ze het wel hadden overleefd. Ze leek als twee druppels water op haar moeder. Ze had alleen niet het zelfde karakter. Nu moest ze ook nog een verklaring hebben voor haar gestotter. "S-sorry, ik stotter a-als ik moe ben." Tja ze was ook wel moe maar het was een vreemde moe heid die ze eerder nog nooit gekend had. Nu gaf ze dus ook meteen toe dat ze gelogen had.

Onderwerp: Re: back again do sep 19, 2013 1:03 am

Op zijn vraag of er misschien iets aan de hand was, sprak het meisje dat dat niet het geval was. Hij hief een wenkbrauw op. Ze had veel te gehaast en onzeker geklonken om het gemeend over te laten komen. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht, terwijl hij het onrustige meisje bekeek.
Ze kwam met de opmerking dat hij een tempelier was en hij glimlachte opnieuw. Ze herkende het teken, ze wist wat het inhield. Tempeliers stonden over het algemeen bekend als "Abstergo" bij het 'gewone' volk, die niet wisten wat er zich achter de schermen afspeelde. Voor hen waren ze niets meer dan rijke lui die nieuwe luxebehoeften ontwikkelden.
Het meisje vertelde dat haar vader ook een tempelier was. Scott hief zijn ene wenkbrauw op toen ze zijn naam noemde. Tyler Lockwood? Die naam had hij inderdaad weleens gehoord, al kon hij zich niet precies herinneren wat er was. Iets met zijn familie, als hij het zich goed herinnerde. Misschien dat het hem zo dadelijk nog tebinnen zou schieten. Wie zou het weten.
Ze vertelde te stotteren als ze moe was en even keek Scott het meisje grijnzend aan.
"Normaal lopen vermoeide mensen niet zo rusteloos door de stad, maar zoeken ze thuis hun warme bed op," sprak hij rustig. "Vooral dochters van Tempeliers zijn meestal zeer verwend en zouden niet zomaar rond moeten dwalen. Vooral niet zonder beveiliging," sprak hij toen. Ze leek hem nou niet echt een getrainde Tempelier, dus hij was benieuwd of ze voor zichzelf zou kunnen zorgen. Heel oud was ze ook niet. Hij schatte haar hooguit 19 jaar oud.
"Mijn excuses, ik vergeet me helemaal voor te stellen. Mijn naam is Scott. Ik ben dus, net als jouw vader, een Tempelier," zei hij glimlachend, gevolgd door een knikje. Handschudden was zo Desmond's tijd. Natuurlijk boeide het hem niet zo of ze zijn naam wist, hij was gewoon benieuwd naar de hare. En hij was benieuwd of ze zelf ook een Tempelier was, al leek die kans hem klein.

Kort. Moet nog wat inkomen. c:

Onderwerp: Re: back again do sep 19, 2013 1:42 am

"Normaal lopen vermoeide mensen niet zo rusteloos door de stad, maar zoeken ze thuis hun warme bed op," Daar had hij gelijk in. Normaal zouden vermoeide mensen naar huis gaan. Twijfelend beet ze op haar lip. Ze werd hier alleen maar zenuwachtiger van. "M-misschien heb je gelijk." Fluisterde ze zacht. Ze had echt zin om er vandoor te gaan. Maar dat was natuurlijk niet zo'n slim plan. Dus rechtte ze haar rug en keek ze hem aan. "M-maar misschien ben ik wel niet normaal." Ze wist niet helemaal wat ze moest zeggen. Normaal was ze zeker niet vond ze. Maar daarbij was niemand echt normaal. Ze keek zuchtend naar beneden voor ze weer naar hem op keek. Jessy vond het zo stom hoe ze zich gedroeg oké ze was soms wel eens onzeker en verlegen maar nog nooit in haar hele leven had ze gestotterd dacht ze. "Vooral dochters van Tempeliers zijn meestal zeer verwend en zouden niet zomaar rond moeten dwalen. Vooral niet zonder beveiliging," Haar ogen trokken samen en wantrouwig keek ze hem aan. Wat bedoelde hij daar nou weer mee. "Met andere woorden ik kan niet voor mij zelf zorgen?" Ze liet haar hoofd wat schuin zakken en keek hem strak aan. Haar hele houding was in nog geen seconden veranderd. Wat betekende dat Erin te voorschijn was gekomen. Het was maar een raar iets ze wist ook niet helemaal hoe dit kwam. Maar ze was zeker blij dat Erin er was. Als of Erin een ouder zus voor haar was. Ze was nu zelfs een stuk zekerder van haar zaak, er was zelfs een dreigende toon in haar stem te horen. "In dat geval denk ik dat je het vreselijk mis hebt." Ze liep wat op hem af en bleef vlak voor hem staan. "Mijn excuses, ik vergeet me helemaal voor te stellen. Mijn naam is Scott. Ik ben dus, net als jouw vader, een Tempelier," zei hij glimlachend, gevolgd door een knikje. Ze keek hem wat twijfelend aan niet zeker wetend of hij nu een bedreiging was of niet. Uiteindelijk liet leek Erin zich weer terug te trekken en kwam Jessy weer terug. Haar hele houding veranderde weer en meteen zette ze een stap terug, "Mijn naam is Jessy," Fluisterde ze zacht terwijl haar blik weer kort naar beneden gleed. Haar gestotter was gelukkig voor nu verdwenen. Het leek wel als of er nog een heel klein beetje erin in haar was blijven zitten. "Ook een Tempelier." Ze keek weer naar hem op en probeerde een kleine glimlach op haar gezicht te toveren.

Ik moet ook nog weer even inkomen.

Onderwerp: Re: back again do sep 19, 2013 4:31 am

Ze zei dat hij misschien wel gelijk kon hebben, maar dat zij misschien wel niet normaal was. Even hief Scott zijn wenkbrauw op. Niet normaal? Dat lag er maar net aan wat je 'normaal' noemde. Haar gestotter duidde op bepaalde onzekerheden. Als je een perfect beeld schaapte van een "doodnormaal" persoon, was dat misschien niet heel normaal. Daarentegen vonden sommigen weer dat verlegenheid hoorde bij een meisje. Ach ja. Misschien moest hij wat specifieker zijn als hij iemand aansprak, aangezien dit niet echt scheen te werken.
Haar plotselinge verandering van houding en manier van spreken viel hem direct op toen ze reageerde op wat hij had gezegd. Was ze het type die zo erg geïrriteerd raakte door een simpele opmerking dat ze haar verlegenheid in één keer vergat? Dit kon dan nog wel eens interessant worden.
Ze vertelde hem dat hij het mis had als hij dacht dat ze niet voor zichzelf zou kunnen zorgen. Ze was wat dichterbij hem gaan staan en had hem strak aangekeken, zeker zijnde van haar zaak. Hij glimlachte, duidelijk plezier belevend aan het karakter van dit meisje.
Na zijn voorstelling sloeg haar zelfvertrouwen weer weg en stelde ze zich wat verlegen voor. Jessy was haar naam. Interessant. Ze vertelde hem zelf ook een Tempelier te zijn. Oh ja? Interessant. Hij wist niet of er veel vrouwelijke Tempeliers waren. De enige die hij tot nu toe tegen was gekomen was er één van 80 kilo met een enorme sixpack. Ze maakte hem bang.
"Aangenaam, Jessy," sprak hij. "En, ik weet niet of jij goed voor jezelf kan zorgen, maar je toonde nou niet echt veel zelfvertrouwen," zei hij toen. Zwakte tonen was nooit goed, had hij altijd moeten leren. Meestal jaagde hij mensen al weg door een overdreven attitude en overmoed. Als je ook maar een klein beetje liet merken bang te zijn voor de ander, maakten ze daar vaak misbruik van. Dus, hij was benieuwd of ze echt wel zo goed voor zichzelf kon zorgen.
"Dus, vertel eens, wat doet zo'n jongedame als jij helemaal alleen in deze stad?" vroeg hij grijnzend.